ღعاشقانه هاღ

مهربان باش …

مهربان باش که در آن پس این پنجره ی سبز قشنگ …

مهربان است کسی با من و تو …

چه قشنگ است نگاهی که به مهر …

بگشایی به همه…

دلــ ـــــم کــه میگیرد…

به خودم وعــ ــــده های روز خوب را میدهـــ ــم

از همــ ــان وعده های خوبــی که:

سالهــ ــــاست به امیــ ـــد رسیدنشان

تقویــ ــم را خط خطی میکنم…

قامتم خم شده

دلــ ــــم گرفته …

حس عجیب تنهایی پاهایم را میلرزاند

خودت میدانی …

من به این نبودنت عادت ندارم

نـــــذرکــــردم سفـــره ای پهـــن کنــم…

از حـــرف های ناگفتــه دلـــم…

اگــر بـــرگــردی….

همین جا درون شعرهایم بمان

تا وسوسه یِ دوستت دارم هایِ دروغینِ آدمها مرا با خود نبرد…

به سرزمین هایِ دورِ احساس ؛

من اینجا هر روز با تـو عاشقی می کنم بی انتها…

شعرِ من بهانه ایست برای مـا شدن دستهایمان..

تا تکرارِ غریبانه یِ جدایی را شکست دهیم……

دیدی که سخت نیست تنها بدون من…؟

و صبح می شوند،شبها بدون من …

این نبض زندگی بی وقفه می زند …

فرقی نمی کند با من یا بدون من …

دیروز اگرچه سخت،امروز هم گذشت …

طوری نمی شود فردا بدون من  …

گاهی گرفته ام…..!

این جا بدون تو…..!

تو چی؟ چگونه ای؟

آنجا بدون من…؟

بعضــــــی ها گـــریه نمی کنند !

اما …

از چشـــــم هایشان معلوم است ؛

که اشکــــی به بزرگی یک سکــــوت ،
گــــوشه ی چشمشان به کمیــــــن نشسته…

برگرد…

یادت را جا گذاشتی …

نمی‌ خواهم عمری به این امید باشم …

که برای بردنش برمی ‌گردی…

دلایل بودنم را مــــــــرور میکنم هر روز!

هر روز از تعدادشان کــــــــم میشود!

آخرین باری که شمردمشان

تنها یک دلیل برایم مانده بود..!

آنهــــــــــم دیدن تو بود !!

نمی دانم آخر این دلتنگی ها به کجا خواهد رسید…

دنیا پــــــُر شده از قاصدکهایی که

راهشان را گم می کنند!!

نـــــــه میتوانی خبری دهی …

و نــــــــه خبری بگیری !

تو چه دانی که پس هر نگه ساده ی من …

چه جنونی …

چه نیازی …

چه غمی است …

یا نگاه تو ،که پر از عصمت راز …

بر من افتد چه عذاب و ستمی است …

دردم این نیست …

ولی …

دردم این است که من بی تو دگر …

از جهان دورم و بی خویشتنم …

تا جنون فاصله ای نیست از اینجا که منم …

شبانگاهانِ بیداری

میان جنبش احساس

خیالم می کِشَد سویی

شبیه مَدِ دریاها

“عسل”

زخــــم ها بهـانه انـد !
مــــن …
خــودم درد می کنـــم…

ایـــن روزهــــا خــوابــــم نمـی آیــد …

فـقــط مـــی خـــوابـــــم

کــــه بیـــــدار نبــــاشــــم!

چقدر سخته گل آرزوهاتو تو باغچه ی دیگری ببینی و هزار بار تو خودت بشکنی…

اونوقت آروم زیر لب بگی

“گل من، باغچه ی نو مبارک”

من تمام نشانه های حیات را دارم

اما قلبــم…

مثل ِ حوض کوچکی که ماهی اش را

گربه برده است . . .

ایستــــاده…

تو را…

برای همه ی شب هایی بی مهتاب …

برای کـوچـه هایی پر از سـکـوت …

برای دشت های بی گل …

برای دریاهای خشک شده …

برای آسمان های بی باران …

و برای همه ی چیزهایی که باید باشد و نیست می خواهـم.

بی تفــاوت بودنم را…

بـه پای ساده بودنـم نـذار…

من بـی تفاوتم…

چون تــو ارزش آنـرا نداری که…

فکـرم را به خود…

مشغــول کنی…

باز امشبـــ …

از تـــو دورمـــ …

باز امشبــــ …

خوابــ از چشمانمـــ …

گریزانـ استـــ …